Rozdział II

Jeszcze tego niedzielnego wieczoru przypomniałam sobie, że Emil wspominał o chłopaku, którego bardzo dobrze znam. Postanowiłam, wiec wejść na profil naszego wspólnego znajomego na Facebooku i znaleźć Emila. Po przeszukaniu prawie wszystkich znajomych mojego kolegi, w końcu go znalazłam. Nie musiałam długo czekać przyjął zaproszenie po paru minutach i napisał do mnie. 
 -Hej.
 -Hej-Odpowiedziałam.-Czy przypadkiem nie ty miałeś mnie znaleźć?
- Tak ja, ale tak się złożyło, że to ty mnie znalazłaś i bardzo się z tego cieszę. Popisaliśmy jeszcze chwilkę i umówiliśmy się na następne spotkanie. Przyznam, że pisało mi się z nim bardzo dobrze. Od razu złapaliśmy wspólny język.  Myślę, że moglibyśmy się zaprzyjaźnić, wydaje się bardzo fajnym chłopakiem. 

 Następnego dnia musiałam iść do szkoły pomimo tego, że nie czułam się na siłach by spojrzeć w oczy mojemu byłemu i móc powiedzieć co o nim tak naprawdę myślę. Wydaje mi się, że ktoś kto nie był nigdy w związku nie będzie wiedział jak się czuję kobieta po stracie ukochanej osoby, która przez jakiś czas była dla niego całym światem. A pewnego dnia przekreśla wszystko co ich łączyło. Miłość, troskę, wsparcie, szczerość, zaufanie, szacunek, poczucie, że ma się dla kogo żyć, że dzięki temu druga osoba jest szczęśliwa i potrzebuję Cię jak nikogo innego do życia. Na tym polega miłość by dawać od siebie jak najwięcej bez oczekiwania niczego w zamian. Miłość, która dzięki największej trudności i przeciwności losu staję się trwalsza i nic co złe nie zdoła jej zniszczyć. Ja taką miłość miałam. Pomimo starań by ją utrzymać poległam na polu walki.
 Kiedy dotarłam do szkoły spostrzegłam moją przyjaciółkę –Lile. 
-Cześć Nina. 
-Hej Lila. Jak leci? 
-Dobrze. A u ciebie?
-Okej.-w sumie co miałam odpowiedzieć, że fatalnie, przecież każdy kto mnie widzi, wie że coś jest nie tak.
 -Wybierasz się na ognisko u Emilki i Dawida, prawda? – zapytała. 
-Oczywiście, że tak! Będzie super.-powiedziałam to z takim entuzjazmem, by pomyślała, że na prawdę się cieszę. Teraz wiem, że dobrze zrobiłam wybierając się na to ognisko, bo to co ujrzałam otworzyło mi oczy. Pokazało ze moje wybory nie były słuszne...

 Pomału zbliżały się wakacje, których nie mogłam się doczekać. W tym roku kończę trzecią klasę gimnazjum, nie mogę się doczekać kiedy pożegnam wszystkich ludzi, których tu spotkałam. A wspomnienia związane z nimi pozostaną w murach tej szkoły. Siedziałam z Emilką na szkolnym korytarzu. Rozmawiałyśmy i w końcu powiedziałam jej co zaszło pomiędzy mną a Piotrkiem. Najlepsza przyjaciółka powinna o tym wiedzieć wcześniej, ale w związku z tym całym zamieszaniem i brakiem czasu czułam jak się od siebie oddalamy. Chciałabym, żeby była przy mnie i nie pozwoliła już więcej nikomu mnie skrzywdzić. Chciałam by przytuliła mnie najmocniej jak potrafi i powiedziała, że wszystko się ułoży i będzie dobrze tak jak dawniej. Zadzwonił dzwonek wiec poszłyśmy na próbę. Czas wlekł się nieubłaganie a ja chciałam jak najszybciej stąd uciec, by nie móc już na niego patrzeć. Nie zdawałam sobie sprawy, że pomimo tego okropnego bólu dalej go kochałam. Dalej chciałam z nim być, po mimo tego cholernego cierpienia. 

Po 3 godzinach prób nauczyciele postanowili nas puścić do domu. Wiec zabrałam swoje rzeczy tak szybko jak tylko mogłam i poszłam na autobus. Po 15 minutach byłam w domu, postanowiłam zrobić obiad i przygotować sobie ubranie na zakończenie roku szkolnego. Moim wyborem była granatowa spódnica w kropeczki, biała, galowa bluzka i baleriny. Jutro już ostatni dzień szkoły, wręczenie dyplomów, nagród i świadectw. A wieczorem ognisko tak bardzo przez wszystkich oczekiwane . Miałam chwile zastanowienia czy na nie iść. Czy to dobry pomysł? Wiem, że znowu go zobaczę i zdaję sobie sprawę ze jakaś część mnie będzie krzyczeć i chcieć z nim porozmawiać, ale silniejsza cześć mnie każe mi się opanować i pokazać mi co stracił. Postanowiłam wejść na Facebooka by popisać chwilkę z Emilem. Pytał co u mnie i jak minął dzień. Opowiedział mi o sobie, o swojej rodzinie i znajomych. Nawet poprosił mnie o mój numer telefonu ale odmówiłam, ponieważ za mało się znamy bym mogła mu zaufać w jakiś sposób. Na pewno nie teraz po tym co czuję. Jeszcze nie umiem nikomu zaufać.